„Шефот сериозно ме фати на заб. Само мене. Не онаа нервозна Маријана која постојано доцни, ниту пак Ивана затоа што се другари, туку баш мене. А мене вчера сѐ ми се собра. Син ми падна на фудбал, го носам во болница на шиење, дома нема ручек, свекрва ми ме бара за некои домашни пилиња, па не можам повеќе. Сите на грб и така цело време. Пукам по шевови. Дали ти мене воопшто ме слушаш, на кого му зборувам јас…?!“, го слушам гласот на мојата пријателка.
Во право е, умот ми талка. Секое кафе со неа се претвора во бескрајно жалење за неправедноста на животот, недостатокот на среќа, за луѓето кои заговарале против неа. Ме мачи дилемата дали да ѝ укажам на ова или само да слушам монолог во кој ништо не е добро и нема радост за никого. Особено не за неа. Решив да молчам, бидејќи и онака не ме праша за совет.
Повеќе за ова на порталот „Мајка и дете“.
