Војната во Украина започна пред повеќе од 18 месеци, а оттогаш многумина се прашуваат зошто Русија започна агресија против својот западен сосед, но и зошто, и покрај катастрофалните загуби на фронтот и огромните стратешки неуспеси, Кремљ сè уште инсистира на продолжување на војна.
Одговорот на овие прашања може да се најде во низата фундаментално погрешни проценки направени од Кремљ во последните неколку години, пишува порталот The Hill.
Прво, во текот на годините на неговото владеење, Путин стана опседнат со започнување и спроведување на глобална кампања против Западот, исто како што тоа го направи комунистичкиот режим на СССР. Неговите обиди едноставно да ги преземе демократските институции се покажаа некомпатибилни со неговата желба да владее доживотно, и покрај големата флексибилност на многу европски лидери.
Рускиот претседател и неговите следбеници на тој начин се уверија дека судирот на цивилизациите меѓу Русија и Западот е неопходен и неизбежен. Во нивни очи, сегашниот конфликт за Украина претставува почеток на таа војна.
Сепак, проектот пропадна.
Барем теоретски, Кремљ се надеваше дека ќе собере широк антизападен фронт кој ќе ги поддржи неговите цели, но во пракса тоа беше неверојатно тешко да се постигне. Резултатот е дека Русија сега се потпира на помошта на неколку непријателски земји како Сирија, Иран и Северна Кореја за да ја продолжи својата војна.
Второ, Русија не го призна неодамнешното зацврстување на западните позиции. Москва со години успешно ја користеше енергијата како оружје и се закануваше со нуклеарен конфликт за да ги заплаши западните земји. Уште пред почетокот на војната во Украина, европските ставови почнаа да се менуваат, бидејќи се повеќе политичари почнаа да ги сфаќаат ненаситните апетити на Кремљ. Тие сфатија дека нема смисла да се повлечат пред руското заплашување.
Од февруари минатата година, херојскиот, цврст отпор на Украина на руската агресија, како и огромните тешкотии што ги доживува руската војска, послужија само за зајакнување на решеноста на западните лидери да не отстапат од Кремљ.
Трето, рускиот план брзо, со големо мнозинство да ја преземе контролата врз Украина, откри длабоко недоразбирање на атмосферата меѓу самите Украинци. Пред почетокот на конфликтот, рускиот претседател успеа да се убеди дека, благодарение на долгорочното мешање на неговата влада во нивното општество, Украинците се сметаат себеси не за независна нација, туку „Малорос“, јужни Руси, кои мора да се приклучат на татковината.
Путин на тој начин ја повтори грешката на генералите на Белото движење на руската револуција: претпоставуваше дека неговите војници наместо со куршуми ќе бидат пречекани со цвеќе. Руските сили беа трагично неподготвени за жестокоста и размерите на украинскиот отпор.
Четврто, Путин не ја разбрал правилно ситуацијата во сопствената армија. По години пропаганда, кич паради и мегаломански изјави на неговите генерали, рускиот претседател беше убеден дека неговата земја има првокласна армија која може да започне и да победи во континентална војна. Вистинските резултати на руската армија на украинските боишта покажаа многу поинаква слика, како за Русите, така и за остатокот од светот.
И конечно, Путин не ја сфати правилно вистинската состојба на руската економија. Долго време зависна од трговијата со послушната Европа, Москва не беше подготвена за ненадејната, темелна економска изолација предизвикана од војната во Украина. Дури и сега, руските власти јавно ја фалат отпорноста на рускиот економски сектор и ги минимизираат последиците од фискалниот и технолошкиот притисок од Западот. Сепак, нивното фалење крие многу помрачна реалност: западните санкции почнуваат да го нагризуваат општеството, но веќе сериозно ја оштетија руската економија и ќе продолжат да го прават тоа.
Сето ова ја остава Русија со многу малку опции. Изолирајќи се од Западот, земјата сега се соочува со осамена иднина, можеби дури и потчинетост на Кина. И покрај „неограниченото“ партнерство меѓу Путин и кинескиот претседател Си Џинпинг, Кинезите ја гледаат Русија како земја во длабока неволја, можеби потенцијално како нивен вазал.
Веќе ги гледаме практичните последици од ова нееднакво партнерство, бидејќи Пекинг ја заменува Москва како доминантна сила во традиционално руската зона на влијание во Централна Азија и Кавказ, создавајќи нови рути кон Европа таму кои ја заобиколуваат Русија. Трендот ќе се забрза бидејќи последиците од катастрофалните погрешни пресметки на Путин стануваат се поочигледни.
Сепак, со сето ова, колапсот на Русија не е неизбежен. Историјата нè учи дека секој следен руски лидер усвојува политики сосема спротивни од оние на неговиот претходник. Додека Владимир Путин можеби ја постави земјата на пат кон уништување, неговиот наследник би можел да ја поправи траекторијата штом Путин повеќе не е фактор. Ова би значело посветла иднина за Русија – но и за сите останати.
