Дишењето има големо влијание врз нашата способност да формираме сеќавања, открива новото истражување, кое би можело да направи револуција во третманот на мозочните нарушувања и проблемите со менталното здравје.
Природните и спонтани шеми на дишење на телото се познати како медуларна респираторна активност, која се одвива во центарот за контрола на дишењето на мозокот наречен мозок мозок. Мали кластери на неврони во комплексот Pre-Bötzinger (PreBötC) лоцирани во рамките на продолжената медула се особено важни.
„Дишењето е основна функција за поддршка на животот кај цицачите“, објаснува неврологот Нозому Накамура од Медицинскиот универзитет Хјого во Јапонија. „Иако деталите за респираторната функција за време на активните состојби на мозокот сè уште не се целосно разбрани, неодамнешните истражувања сугерираат дека дишењето може да игра важна улога“.
Во една неодамнешна студија, научниците интервенираа во PreBötC кај генетски модифицирани глувци. Резултатите покажаа дека глувците привремено запрени во дишењето имаат послаба способност да формираат важни спомени за време на тестовите за препознавање предмети и условување страв, пишува Science Alert.
Покрај тоа, прекините во дишењето, исто така, влијаеле на активноста на хипокампусот на мозокот, клучен за долгорочно и краткорочно складирање на меморијата, за време на процесот на потсетување. Дополнителните тестови покажаа дека насилното менување на шемите на дишење ја подобрува меморијата на глувците, додека забавувањето на дишењето ја влошува меморијата.
Претходните истражувања на истиот тим веќе покажаа поврзаност помеѓу дишењето и перформансите на меморијата кај луѓето. Промените во шемите на дишење, како што е префрлањето од издишување на вдишување за време на мемориската задача, резултираа со побавно и помалку прецизно потсетување на информациите.
Понатамошните истражувања ги поврзаа послабите перформанси на меморијата со деактивирањето на темпоропариеталниот спој (TPJ), делот од мозокот кој извршува повеќе задачи и обработува информации од телото и околината и ги одредува соодветните одговори.
Истражувачите сугерираат дека одредени шеми на дишење, вклучувајќи го и преминот од издишување во вдишување (премин од експираторен во инспираторен), ја ресетираат обработката што ја врши TPJ. Овие ефекти треба дополнително да се истражат кај луѓето, што претставува можна насока за идните студии.
Веќе знаеме дека дишењето може да влијае на мозокот, на пример, вежбите за дишење можат да не смират. Тимот кој стои зад ова истражување сугерира дека свесното прилагодување на шемите на дишење може да има терапевтска примена во третманот на депресија и невропсихијатриски нарушувања.
„Понатамошните истражувања ќе бидат фокусирани на подетално разбирање на улогата на дишењето и молекуларните механизми во мозокот, со цел подобро да се разбере влијанието на дишењето врз толеранцијата на стрес“, истакнуваат научниците.
Оваа студија е објавена во списанието Nature Communications.
