На денешен ден во 1934 година бил роден неповторливиот Петре Мито Андреевски, македонски поет, романописец, раскажувач и драмски автор. Се вбројува меѓу најдаровитите, а воедно и најпопуларните македонски поети и раскажувачи. Неговите приказни се честопати необични и чудно испреплетени, но во особеноста на својата упатеност кон читателот, раскрилуваат еден познат и близок свет, што го препознаваме како ехо на дамнешни, напати, темни кажувања.
Во мај 2000 година бил избран за редовен член на МАНУ. Починува во 2006 година. Неговите бројни дела двапати се објавувани во пет, односно шест томови.
Можеби една од најпопуларните песни на Андреевски е „Кога ја љубев Дениција“, (од истоимената збирка со 29 песни), во чии последни стихови тој вели „кога ја љубев Дениција како да учествував во создавањето на првата Македонска држава“. Во романот „Пиреј“ пак, тој зборува за Македонците како за трева која секогаш проникнува и не може да биде уништена, архетип кој се вкорени во модерната култура многу години по објавувањето на книгата.
Кога ја љубев Дениција,
како да калемев светлина на мракот,
како да топев снегови фатени во движење,
како да станував единствен сведок
за бакнежот меѓу металот и громот.
Кога ја љубев Дениција,
како да му пронајдував брзина и на каменот,
како да ја одделував душата од телото,
како да го палев барутот
на тилот од смилот и трендафилот.
Кога ја љубев Дениција,
како да внесував летен воздух во воздухот зимен,
како да ги откривав сите рудници на злато,
како да добивав телефонска врска со сонот
од сите успани работници.
Оти ја љубев Дениција,
како што ги отворав пролетните аптеки,
сместени во гласот од славејот,
како што славејот ги спријателуваше
небото и земјата,
како што таа ми ја одземаше тежината,
додека трчав кон неа,
како што не можев да видам ништо освен неа,
како што таа живееше додека јас умирав,
како што и јас не знаев како би умрел,
ако таа не се родеше.
Кога ја љубев Дениција,
како да учествував во создавањето
на првата Македонска Држава.
