„Зошто никој не ми кажа за овој вирус“ е честа реакција на родителите кога ќе слушнат дека нивното бебе е заразено со цитомегаловирус или ЦМВ.
Иако повеќе од половина од населението во САД ќе биде заразено со овој вирус до 40-тата година од животот, а болеста е многу честа појава низ целиот свет, многу малку луѓе воопшто слушнале за неа, пренесува Science Alert.
ЦМВ припаѓа на истата фамилија на вируси како сипаници и херпес и, како и тие вируси, останува во телото доживотно. Повеќето деца и возрасни доживуваат многу благи симптоми, доколку ги има, по првичната инфекција. Здравиот имунолошки систем обично успева да го држи ЦМВ под контрола, па луѓето обично не се разболуваат, а често и не знаат дека вирусот живее во нивното тело.
Ако најверојатно ќе се разболите од заразување со овој вирус на која било возраст, зошто е важно да го разбереме ЦМВ? Лаура Гибсон, специјалист за заразни болести и имунологија, го поминала најголемиот дел од својата кариера обидувајќи се да одговори на тоа прашање. Голема причина за тоа е фактот што ЦМВ, за разлика од другите вируси од таа група, може да помине од мајка на фетус во текот на бременоста.
Вродениот ЦМВ е најчестиот тип на инфекција пред раѓањето, како и најголемата заразна причина за вродени дефекти. Околу едно од двесте новороденчиња се раѓаат со вроден ЦМВ секоја година, а скоро 20 проценти од овие бебиња имаат постојани невроразвојни проблеми како што се церебрална парализа или глувост.
Повеќе деца се раѓаат секоја година со вроден CMV отколку со Даунов синдром или фетален алкохолен синдром. Во споредба со подоцнежните фази од бременоста, ЦМВ инфекцијата во првиот триместар носи најголем ризик од развој на сериозни дефекти за време на развојот на имунолошкиот систем и органите, како и раѓање на мртво дете.
Стапките на вродени ЦМВ значително се разликуваат меѓу расите, етничките припадности и другите демографски фактори, а ризикот е поголем за црните и децата од мешана раса во споредба со белите деца.
Тестирање за ЦМВ за време на бременоста
Тестирањето за рубеола, ХИВ и сифилис е рутинска практика во пренаталната нега во САД. Сепак, бремените жени не се тестираат за ЦМВ.
Пренаталното тестирање за ЦМВ не е стандардно поради неколку комплицирачки фактори во пристапот. Некои достапни тестови тешко се толкуваат. Тестовите даваат информации за тоа дали родителот има ЦМВ, но не може со доволен квалитет да го предвиди ризикот од пренос на фетусот или тешки симптоми.
Пренаталното тестирање на здрави индивидуи за време на некомплицирана бременост често не дава корисни информации, бидејќи секој може да роди бебе со вроден ЦМВ без разлика дали тестот бил позитивен или негативен за време на бременоста. ЦМВ-тестирањето може да биде корисно за бремени жени кои страдаат од акутни болести како што се продолжена треска или исцрпеност, но и во случаи на проблематични резултати од ултразвук на фетусот.
Тестирање на новороденче
Како и бремените жени, и бебињата се тестираат за многу потенцијално сериозни болести. Постои точен тест за ЦМВ за новороденчиња, а многу студии ја поддржуваат теоријата за придобивките од раната дијагноза. Па зошто не постои универзално ЦМВ тестирање за новороденчиња?
Стандардизирањето на јавното здравствено образование и упатствата за тестирање за присуство на овој вирус може да ја намали стапката на болеста, но и нејзиниот товар врз децата и нивните семејства.
Ширење на свеста, а не зараза
Намалувањето на инциденцата на вродена CMV инфекција е малку веројатно без зголемена свесност за вирусот. Многу луѓе никогаш не ни слушнале за ЦМВ и не се свесни за чекорите што можат да ги преземат за да ги намалат шансите да се заразат за време на бременоста.
Многу возрасни редовно се изложени на еден од најголемите фактори на ризик за ЦМВ инфекција: малите деца кои често поминуваат време во дневен престој со големи групи. Инфекциите како ЦМВ лесно се шират кај децата за време на игра, групни оброци или менување пелени.
Децата може да изгледаат сосема здрави, но ЦМВ може да биде присутен во плунката или урината со недели или дури месеци по инфекцијата. Кога бремената жена ќе дојде во контакт со овие течности, таа исто така може да се зарази.
Едноставните прилагодувања во однесувањето може значително да ги намалат шансите за инфекција. Трудниците не треба да ги бакнуваат децата во уста, да споделуваат храна или прибор за јадење и често да ги мијат рацете.
Едукацијата на јавноста, политичарите и здравствените работници секако ќе ја подобри дијагнозата, превенцијата и третманот на ЦМВ. На овој начин ниту еден родител нема да мора повторно да жали затоа што не знаел за овој вирус.
