Руслана Данилкина доброволно отиде во војна на 18-годишна возраст. Таа ја изгубила ногата во еден напад.
Во интервју за Дојче веле, една млада Украинка раскажува како и покрај се, сепак успева да верува во животот и своите соништа.
„На почетокот бев несреќен што воопшто преживеав. Беше многу тешко да се прифати таков нов живот. Но, сфатив – дури и ако сега ми недостасува нога, јас сум жив. Можам да станам и да одам, иако со патерици, но сепак можам“, вели Руслана.
Таа шета низ Одеса секој ден. Животот во родниот град, вели таа, и ја дава силата што и е потребна сега.
„Навистина сакав да одам на фронтот“
Пред една година, Руслана Данилкина отиде на фронтот како волонтер за да ја одбрани Украина од руската инвазија. Таа тогаш имаше 18 години и таа одлука не беше лесна. Во првите месеци се двоумеше, бидејќи сето тоа и беше туѓо и непознато.
„Најмногу се плашев да не знам во што се впуштам и колку долго ќе бидам далеку од дома. Но, сакав да заминам. Ова е мојата земја и многу ја сакам. Мислев, колку повеќе ние што размислуваме така, толку ќе бидеме посилни. Знаев дека не можам да правам чуда, но сакав да направам нешто за да и помогнам на мојата земја“, вели Руслана.
Нејзиниот модел биле нејзините родители. Мајката и очувот на Руслана веќе беа распоредени во Донбас во 2015 година, како дел од тогашната украинска антитерористичка операција, насочена против т.н. „Доњецк и Лугански народни републики“, кои се уште се под руска контрола. Во февруари 2022 година, кога започна големата руска инвазија на Украина, тие повторно отидоа во војна како доброволци.
Руслана ѝ се приклучи на украинската армија во април. Првично ѝ беше доверено обработка на податоци во Запорожје, но сакаше да биде поблиску до фронтот. Нејзиното барање неколку пати било одбиено поради младоста и неискуството, но на крајот сепак било одобрено, па била префрлена во секторот за комуникации. Таа беше таму до денот кој целосно и го промени животот.
„Не можев да верувам“
Беше 10 февруари 2023 година, Руслана и нејзините другари беа на борбена мисија во регионот Керсон. Одеднаш почна руската артилериска стрелба и шрапнели го погодија совозачкото седиште каде таа седеше.
„Добро се сеќавам на моментот на експлозијата. Прво се наведнав и автоматски се фатив за коленото. Веднаш знаев што се случи, но не можев да верувам дека ја изгубив ногата. Ги прашав другарите што се случува, но тие не рекоа ништо“, се сеќава таа.
Преживеала благодарение на среќна несреќа. Веднаш по нападот пристигнала брза помош. Тие и дадоа прва помош и на тој начин спречија да искрвари. Ја префрлиле во друго возило, каде сфатила дека и е отсечена ногата. Во шок ги затворила очите и не ги отворила додека не стигнала во болница.
Таа беше оперирана во градот Чернобаевка. Лекарите се обиделе да и ја спасат ногата, но залудно. Морале да ја ампутираат над коленото. Истиот ден била одведена во Миколаев. Таму останала три дена пред да биде префрлена на лекување во родниот град Одеса. Плачела со денови во болница, но во еден момент решила дека сака да продолжи понатаму.
Оттогаш, нејзиното семејство е нејзин најголем поддржувач, пред се нејзиниот брат Владислав и неговата сопруга Анџелина. Илјадници луѓе ширум светот секојдневно ја бодрат преку социјалните мрежи. Во моментов има повеќе од 37.000 следбеници на Инстаграм.
Руслана се сети на првата операција во Одеса, кога луѓето дознаа за нејзината приказна.
„Кога потоа ме префрлија на одделението, едноставно немав време да размислувам за ногата и дали ме боли или не. „Постојано го имав мобилниот телефон во рака, многу луѓе ми праќаа пораки и тоа не престана до денес“, вели таа.
Нема фантомски лекови против болки
Животот на Руслана инспирира многумина. Но, таа веднаш не ја прифати својата судбина.
„Прво мислев дека се навикнав, но кога излегов на прошетка и се вратив во одделението, помислив „ова не е вистина, ова не ми се случува“. Се сеќавам дека три-четири недели по ампутацијата бев излезена на прошетка кога брат ми ме фотографираше. Погледнав и се видов без нога. Мислам дека сè уште не сум целосно свесна што се случи“, објаснува таа.
На прашањето како е сега, вели дека се чувствува многу подобро и физички и психички. Но, и два месеци по трагедијата, ја мачат таканаречените фантомски болки.
„Одамна се откажав од лекови против болки. Тоа беше моја желба, бидејќи сакав да ја почувствувам ногата таква каква што е. Се разбира, болките се вратија, но со текот на времето тие се намалија. Психологот ми помага и ми објаснува како да му објаснам на мозокот дека ногата недостасува. Бидејќи мозокот се сеќава на ногата пред повредата и продолжува да испраќа импулси таму. Така настанува оваа болка“, посочува младата Украинка.
Моментално зема само седативи. До неодамна имала тешки напади на паника. Лековите и редовната психотерапија и помагаат да го надмине овој проблем чекор по чекор.
„Сакам повторно да одам на лизгање“
Имала вкупно пет операции. Моментално е во санаториум во и се подготвува за протетска нога. Секој ден и ја мерат ногата за да видат дали обемот и понатаму се менува. Ова е важно поради изборот и склопувањето на протезата. Руслана наскоро ќе започне со вежби за регенерација на мускулите кои атрофираа во последните два месеци.
Благодарение на донациите, Украинката доби модерна протеза од германско производство. Откако ќе се навикне, сака да ги следи своите нови соништа и да продолжи со својот живот. Меѓу другото, тој сака повторно да оди на лизгање.
„И јас сонувам за велосипед. „Дури и ако ми недостасува нога, тоа не значи дека не можам да ги живеам тие соништа“, вели таа.
И покрај страдањата, Руслана сака да ги мотивира другите инвалиди воени ветерани да не ја губат вербата во животот.
Сакам да им покажам на луѓето дека сè е можно и дека не треба да седите дома и да се криете“. Ако нешто ви се случи, тоа е страшно и болно, но животот продолжува. Мора да го живеете тоа“, рече таа.
