Гушкањето не е само наша навика; тоа е човечка потреба. Прегратката е форма на изразување физичка интимност, блискост, сочувство или љубов помеѓу две или повеќе луѓе. Тоа е најдобриот подарок што можете да го дадете некому.
За време на прегратката, нашето тело го лачи хормонот окситоцин, познат и како хормон на љубовта, тој игра голема улога во создавањето односи меѓу поединците, важен е за поврзување и чувството на блискост и поврзаност што се создава во љубовта, пријателството и семејните односи.
Имајќи го ова на ум, како и сложените меѓучовечки односи, психолозите дошле до сознание дека окситоцинот може да игра значајна улога во екоцентризмот, т.е. чувството на припадност на поединецот кон заедницата и силната врска со нив како дел од природата.
Гушкањето е поврзано и со намалени нивоа на стрес, анксиозност и депресија.
Исто така, го зголемува нивото на сератонин, хормон неопходен за добро расположение. Го зајакнува и имунолошкиот систем бидејќи го стимулира тимусот, жлезда која го регулира производството на бели крвни зрнца, може да ја ублажи болката и во исто време да ги опушта мускулите и напнатоста во телото, пишува Зпоџена.
Но, она што е уште поважно за меѓучовечките односи е тоа што искрената прегратка гради доверба и чувство на сигурност. Ова значително придонесува за безбедна и отворена комуникација меѓу двајца луѓе, а токму кога ни е најтешко, прегратката може да ја врати надежта за подобро утре.
Кога прегрнуваш некого, направи го тоа со цело срце, со цело битие, затоа што не знаеш што ќе донесе следниот момент.
За важноста на прегратките пишуваше и Синиша Главашевиќ. Иако тоа го сфатил за време на војната, неговите мисли се совршено применливи за денешната ситуација – време кога некои од нашите сакани не сме ги виделе со недели или месеци, а случајните прегратки на пат сме ги замениле со пријатели и познаници со претпазливост и резерва.
Главашевиќ ги сподели своите размислувања за овој исклучително важен чин за човечкиот вид во неговата приказна за една прегратка.
Кога бев мал, многу мал, не сакав да ме гушкаат и бакнуваат дамите што ги запознале моите родители. Ме испрашуваа секакви работи, понекогаш такви глупости што се чудев на нивната храброст. Но, мислев дека тоа е дел од играта, ритуал низ кој мораа да поминат пред да можат да разговараат со моите родители потоа. Сè уште беше премногу грубо за мене, но се согласив на се. Знаев дури и да се поздравам. Моите постари ме научија на стотици мали детали кои ги сметав за неважни.
И потоа повторно војна. Само кога останавме голи и боси пред страшната непостојаност на животот, кога ги симнавме сите валкани навики што ги стававме секое утро пред огледало и заборавивме да ги соблечеме, кога се ослободивме од се што прави ние сме опасни, само кога сме толку мизерни, и повторно мали, гушнати под ѕвездите.
И сега конечно ја разбрав важноста и суштината на прегратките. Кога прегрнувате некого, тоа е знак дека повеќе немате зборови на благодарност што сте со вас, тоа е благодарноста што ве поттикнува да живеете во тој момент само за таа блискост. И не беше така. Прегратките беа најевтиниот начин да ја преживеете средбата за која и онака не се грижевте. Мислам дека луѓето кои ја живеат оваа војна ќе ги носат трагите од тој гест во својата свест уште долго. Така треба да биде. Да го знаевме тоа, можеби ништо од ова немаше да се случи. Кога прегрнувате некого, направете го тоа со целото свое срце, со целото ваше битие, бидејќи не знаете што ќе донесе следниот момент.
Војната заврши, но мислата на Главашевиќ за прегратката остана исто толку важна. Прегратката изразува благодарност, љубов и надеж за подобро утре.
Прегрнете го секој што можете и кого најмногу го сакате – вашите деца, родители, партнер, куче или мачка.
Конечно, прегрнете се. И тоа ќе ви помогне да се чувствувате безбедно и сакано. На крајот на краиштата, прво треба да се сакаш себеси, нели?
