Натпреварот Младост ГАТ – РФК Н.С 1921 заврши пред три месеци, но се уште е предмет на интерес.
Гостите победија со 2:0, а тоа донесе многу сомнежи со себе.
Веќе подолго време се шпекулира дека секакви работи се случувале пред и за време на полувремето од мечот во ГАТ Арената, во последното коло од Првата лига, на 26 мај.
Дека не е се на ниво на приказни потврдува и ексклузивната аудио снимка до која дојде Спорт Клуб.
По внимателна проверка на автентичноста, на читателите им презентираме транскрипт од случувањата на полувремето од натпреварот Младост ГАТ – РФК Н.С 1921 година.
Првиот глас (најверојатно тренер Дарко Тешовиќ): „Седни, седни… Има ли некој таму? Слушај!”
Друг глас (најверојатно претседателот Александар Важиќ): „Чекај прво да кажам… Ситуацијата е следна, сега поминав десет минути надвор од стадионот, на телефон, ми се јавија од кабинетот, горе од Белград. Па слушај, срамота е како играат, играат ли, не знам што прават, ги убивме, ама брат, ова не личи на екипа што сака да игра. Не знам што се случува. Значи, им треба бод, тој човек рече дека ќе даде, ќе донесе пари и се, дека ќе даде почести. Не знам како да го кажам ова, тотално сум збунет…“
На вратата тропа. Шум, нејасни гласови.
„Благодарам Чиле…“
„Момци, водата е…“
(Веројатно тренер Дарко Тешовиќ): „Ме слушаш, да го скратиме ова… Види, извини Ацо. Рако, гледаш ли што зборува…“
(Веројатно капитен Зоран Ракиќ): „Точно знаев дека тоа ќе се случи“.
(Веројатно тренерот Тешовиќ): „Слушајте ме сега. Ви кажав пред натпреварот дека сум за вакви натпревари, ова е најлошиот натпревар што може да ми се случи. И јас играв такви натпревари. И не го очекував тоа што Аца сака да ни го каже сега. Дека од горе, од самиот врв спасуваат некој што нема поим, значи нема поим, треба да им дадеме пет. Ако на Гвозден минеше 3:0, до полувремето 5:0. Немаат поим, но ситуацијата е следна. Не можеме да се мочаме на ветрот без да се навлажни. Сега треба да се снаоѓаме. Сите заедно! Еве, ти велам, можам утре да бидам овде и не мора, лицето ми е чисто, но тоа се ситуации кои треба да ги решиш. Мора да го решите. Мора да ни дадат два гола. Мораат, нерешено. Мораат, момци…“
(Веројатно капитенот Ракиќ): „Може ли да дојде тој што рече да даде два гола…“
Од позадина може да се слушне: „Не може!“
И продолжение:
„Добро е Рако. Рак!”
Мека, се слушаат повеќе гласови.
(Веројатно капитен Ракиќ): „Не пуштам, нема да пуштам, но не молчам брат. Имам лице, знаеш! Имам образ да кажам дека Ракиќ Зоран не сакаше да го пушти, сега потпишувам за тебе“.
(Веројатно тренерот Тешовиќ): „Момци, слушајте. Можеме, ќе одиме да го играме второто полувреме…“
Во позадина се слуша неразбирлив глас: „Шефот рече дека нема да игра ако…“
Дијалогот на неколку лица се испреплетува, неразбирливо.
„Ако ќе играме, сите ќе играме…“
Повторно мрморење, повеќе лица зборуваат.
„Како да сакам да пуштам, да ја губам играта…“
(Веројатно тренерот Тешовиќ): „Слушај, молчи, слушај ме. Излегуваме во второто полувреме и ја играме играта, излегува Манда, затоа што не може. Сите останати, излезете да ја играте играта! Дали ме разбра? И совршено боли …. што ќе се случи, ме разбра? Дали ме разбра?”
Неколку луѓе едногласно: „Ние сме…“
(Веројатно тренерот Тешовиќ): „Мора да ми покажат… ако сакаат да останат, не морам веќе никаде да бидам тренер. Но мора да ми покажат…! Им покажавте, што зборува Аца, еве сме сите, еве од тоа живееме…“
(Веројатно капетан Ракиќ): „Бесплатно е, ајде. Јас… Прво, слободно кажете го тоа, јас го кажав!“
Два различни гласови се испреплетуваат.
(Веројатно тренерот Тешовиќ): „Рако, слушај… Момци, знаеш ли дека сите го снимаат ова, овој натпревар си под скенер. Така направија некои сериозни срања. Тие направија. Излезете и играјте ја играта, ако ни дадат два регуларни гола ќе ни дадат. Ако не дадат, што да правиме? Ајде сите да одиме под мразот, има живот после ова, момци!“
Сосема нов глас во далечината: „За која игра се работи, ништо не знаеме?“
Некој одговара:
„Тука нема пари брате…“
Неколку луѓе повторно разговараат во дует.
(Веројатно капитен Ракиќ): „Момци, верувајте, сите сме за тоа. Не треба да се пуштиме, не мора да се пуштиме, верувајте ми, верувајте ми, овде! Јас стојам прв, немаш никаков проблем. Затоа што фудбалот е почесна игра и денес чесно играш брате. И водиме со 2:0, верувајте! Почитувани“.
(Веројатно тренерот Тешовиќ): „Не се лоши, добро кажавте. Но тие, ова е нивниот квалитет. Тоа е тоа. Но…“
Дел од разговорот на англиски јазик… Неразбирлив контекст.
(Веројатно тренерот Тешовиќ): „Дали ме разбра? Ајде, играј таму. Мора да го кренат нивото, ако го кренат, ако судијата почне да се расправа, некој ќе се расправа. Не знам што да ти кажам…“
Глас од позадина: „Нема да се бори, ништо нема да направи…“
Глас од позадина (веројатно претседателот Важиќ): „Нема што повеќе да се каже“. Сите сме во неволја! Сите сме во неволја поради тоа…“
Брат: Издржи во, спаси фудбал додека има време
(Веројатно претседателот Важиќ продолжува): „Изненаден сум затоа што никој … (неразбирливо) не праша, немам проблем да кажам, тоа е во интерес на ова и на она. Но, сега кога некој ми се јавува и ми вика маж, ти велам, воопшто не ми е пријатно, бидејќи Тоа значи… Во принцип, не зборувам во таа насока, туку едноставно, значи. Не знам, брат! Не мора да губиме, не мора да губиме, но брат им значи… Им треба бод, па им треба во однос на овие загуби. Вршац води со 1:0 и ако остане вака се е ок. Но, луѓе, сфатете го тоа клубот, бидејќи ме повика човекот кој е газда на клубот, мислам, знаете за кого зборувам, од Белград. Кој беше тука, па замина за Белград, знаете кој ми се јави. Сега да не го спомнуваме името. Ве молам, без разлика на се, ние сме таму каде што сме. Секако дека сезоната помина како што помина и …. (неразбирлив дел поради удирање). Ме болеше стомак цел ден, размислувам дали ќе биде или не. И еве, се случи она што се случи. Им дадовме два регуларни гола, се е во ред, катастрофа се, се согласувам, но… Верувај ми…“
(Веројатно капитен Ракиќ): „Лица, знаеш колку вреди, повеќе од милиони! Играјте, луѓе, ве молам“.
Испреплетени гласови…
(Веројатно капитенот Ракиќ продолжува): „Верувајте ми, играм цел живот и искрено. Нема да пуштам никого! не сакам. Сакам да играм, брат. Тренирам за тоа, играм фер цел живот“.
(Веројатно претседателот Важиќ): „Тоа е тоа, не можам да ви помогнам сега овде… И ние немаме проблем. Немаме проблем овде, меѓу нас. Ова е нешто сосема неочекувано и она што се случи во последните десет минути. Едноставно не знам што да ви кажам момци. Имаше и првиот натпревар, па игравме и се беше ок!“
(Веројатно тренерот Тешовиќ): „Слушај! Излегуваме исто, Манда останува, излегуваме и потоа ќе го решиме на терен“.
„Дали ја играме истата игра“, прашува некој од далечина.
(Веројатно тренерот Тешовиќ): „Играме исто, нормално! Ајде, ајде…“
Аплауз и меѓусебно охрабрување…
Мрмор, гужва, како да излегуваат фудбалери.
Некој вели: „Седи брат…“
Се слуша: „Рако, седи…“
(Веројатно тренерот Тешовиќ): „Последиците можат да бидат … (неразбирливи). Еве, супер ми е со Ac и помагам колку можам, направивме приказна, пуштете ја, како што ја игравте оваа. Заборавете што кажа. Ако постигнат еден гол, дадат друг гол, што да правиме? Рако, да играме!“
(Веројатно капетан Ракиќ): „Се е полно!“
(Веројатно тренерот Тешовиќ): „Манда си оди од објективна причина, не сакам да го форсирам, нема потреба, бидејќи е повреден и имаме кој да воведеме и немаме причина да креваме тензија. Играј, чувај им ја топката, ако даваат два гола редовно, даваат, ако не постигнат, ти не си во клубот, јас не сум во клубот, што сакаат нека прават! Дали е фер?”
Повеќе гласови: “Фер!”
(Аплауз, гласен, одекнува во соблекувалната)
(Веројатно капетан Ракиќ): „Сега никому не дозволувајте оваа приказна да влезе во глава. Играме нормално, го слушна газдата? Играме нормално! Да не се караме на терен брат…
(Веројатно тренерот Тешовиќ): „Момци, секој гест, секој ваш, секој ваш…“
Крај на видеото…
