Легендарниот хрватски селектор Мирослав Чиро Блажевиќ почина во Загреб на 88-годишна возраст по долго и тешко боледување.Блажевиќ почина откако долго се бореше со малигна болест, која, за жал, метастазира.
Првпат му беше дијагностициран рак на простата во 2011 година, но Блажевиќ се избори со порочната болест. Една година потоа, тој беше опериран од меланом во почетната фаза. Во септември 2019 година, тешката болест повторно се врати, а за жал овој пат Киро не излезе како победник.
Последната награда
Едно од последните јавни настапи Блажевиќ го имаше кон средината на декември минатата година кога во Загреб ја прими наградата „Владимир Беара“ за придонес во развојот на спортската култура и социјалната толеранција.
„Се собравте во голем број и ми покажавте голема чест. Но, ова е моето последно обраќање до јавноста на јавен собир. Готово е. Нема повеќе. Збогум Чиро. Ги бројам последните денови, свесен сум за тоа“, изјави тогаш Чиро. По добивањето на наградата веќе немаше сили за никакви разговори со медиумите, разговори кои секогаш се радуваше што ги прави и никогаш не ги одбиваше.
Неговите тренерски способности, а пред се неговата лична харизма ги освоија навивачите и луѓето каде и да работеше.
Блажевиќ е официјално роден на 10 февруари 1935 година во Травник, но Чиро неколку пати објаснил дека неговиот татко Мато останал уште малку во кафулето и го пријавил во матичар еден ден подоцна.
Одлична фудбалска кариера
Фудбалската кариера ја започнал во 1954 година во Травни клубот „Братство“. Потоа се преселил во Динамо, а во 1955 година заминал во Локомотива, а потоа се вратил во Босна и Херцеговина во Сараево, каде играл до 1958 година. Во Хрватска се вратил во 1958 година, но овој пат во Риека, каде играл до 1961 година. Потоа една година настапуваше за швајцарскиот фудбалски клуб Сион, а првата тренерска позиција ја доби во нисколигашот ФК Вевеј.
Тренерот на сите тренери во својата долга тренерска кариера водеше 19 клубови во Швајцарија, Хрватска, Грција, Словенија, Босна и Херцеговина, Кина и Иран и беше тренер на пет репрезентации (Швајцарија, Хрватска, Иран, Босна и Херцеговина, Кинеска У-23 ).
Сепак, два одлични резултати ја одбележаа неговата кариера. Титулата на Динамо за шампион на поранешната земја во 1982 година и бронзениот медал на хрватската репрезентација на Светското првенство во Франција во 1998 година.
„Секогаш во 82 година. Никогаш немаше дилема. „Динамо 82 е на прво место, потоа долго време ништо, па мои Ватрени“, рече Блажевиќ во декември 2021 година на премиерата на документарниот филм за Мирослав Чира Блажевиќ на Сабахудин Топалбеќиревиќ.
Популарниот Ќиро седна на клупата на Динамо во декември 1980 година, откако Иван Џалма Марковиќ се повлече на две кола пред крајот на есенскиот дел од натпреварувањето. тренер.
Блажевиќ започнал да го тренира тимот на австралиската турнеја во јануари и февруари 1981 година, а дебитирал на Маракана играјќи 0-0 со Црвени звезда. Беше сензационално реми со тогашниот шампион на Југославија, бидејќи Динамо пролетта 1981 година стартуваше од 14. место. На крајот, тој го искачи тимот на петтото место.
Но, следната сезона следеше „експлозија на Динамо“, а сè кулминираше со незаборавната „сина пролет“ во 1982 година, кога Динамо предводен од Велимир Зајец, Златко Крањчар, Марко Млинариќ, Стјепан Девериќ… ечеше до шампионската титула. Првиот по 24 години чекање. Една година подоцна ги предводеше „сините“ до пехарот на победниците на куповите, последниот трофеј на Динамо во поранешна СФРЈ.
Во првиот мандат во Динамо, Блажевиќ остана до 1983 година, потоа се врати во 1986 година и остана до 1988 година, третпат ги водеше „Сините“ од 1992 до 1994 година, а последен пат во сезоната 2002/2003. кога се збогуваше со шампионската титула.
Блажевиќ е единствениот тренер кој со Динамо ја освоил шампионската титула и во поранешната држава и во ХНЛ, тој е единствениот тренер кој го освоил Купот и во ерата на СФРЈ и во независна Хрватска. Тој го водеше тимот на Максимир во дури четири различни мандати во три различни децении и освои три првенствени титули, два Купа и еден Суперкуп.
Најголем успех
Најголемиот успех во кариерата секако го постигна на клупата на хрватската репрезентација која ја предводеше до третото место на СП 1998 година. Вкупно го водеше „Ватрене“ рекордни 72 пати, но веднаш зад него е Златко Далиќ со 70 натпревари на хрватската клупа.
Популарниот Ќиро дебитираше на хрватската клупа на 23 март 1994 година со победата од 2-0 против Шпанија во пријателскиот натпревар во Валенсија. Потоа следуваа одличните квалификации за ЕП во Англија во 1996 година, во кои Хрватска беше пред Италија. На ЕУРО „Ватрените“ во премиерата ја победија Турција, а потоа ги симнаа од тронот бранителот на титулата Данците, загубија од Португалија, а во четвртфиналето беа елиминирани од подоцнежните шампиони, Германците.Врв на патувањето на Ќира на хрватската клупа беше „француската бронза“. „Ватрените“ во првиот настап на Мундијалот го освоија третото место. Бевме втори во групата од Аргентина, а потоа ја победивме Романија (1-0), ја декласиравме Германија во четврт-финалето (3-0), загубивме од Франција во полуфиналето (1-12) и победивме 2. -1 против Холандија во мечот за третото место (2-1).
„Франција 1998 година беше посебно натпреварување за мене. Надминавме бројни тешкотии и тешки противници за да дојдеме до тој медал, тој успех значеше многу за сите луѓе во татковината“, рече тогаш Чиро.
Тежок живот
„Кога ќе го сумирам целиот мој живот, тогаш имам потреба да се затворам во моите четири ѕида и да плачам толку многу што никогаш не престанувам. Ништо во животот не ми помина! Имав два рак, а сега се појави третиот. Во моето детство бев толку сиромашен што ги носев гаќите на стап, а подоцна во младоста, кога веќе бев во брак, со сопругата не знаевме дали ќе ручаме или не. Мојот живот беше обична голгота и морав сето тоа да го поминам. Дури и оваа тренерска работа, која може да изгледа поинаку однадвор, не е ништо друго освен многу мало задоволство и многу разочарување“, напиша Киро во една од своите последни објави.
Блажевиќ беше во брак со сопругата Зденко повеќе од 60 години, со која имаше три деца, синот Мирослав Јуниор и ќерките Барбара и Кетрин.
Ќиро е единствениот во историјата кој три пати ја добил Државната награда за спорт „Фрањо Бучар“ – во 1998 година годишна награда за поединци, потоа во 1998 година годишна награда за тимови како репрезентативци и во 2007 г. , Наградата за животно дело. Собранието на Хрватскиот фудбалски сојуз на седницата на 22 декември 2021 година му ја додели титулата почесен тренер.
Во 2005 година одлучи да се кандидира за претседател, но освои само 0,80 отсто од гласовите.
