Олена Зеленскаја, првата дама на Украина и сопруга на претседателот Володимир Зеленскаја, откри како се чувствувала кога сфатила дека нејзината земја е под руска инвазија.
44-годишната Олена, која првпат се појави на насловната страница на украинскиот Вог во 2019 година, повторно разговараше за магазинот и откри како изгледал нејзиниот живот од почетокот на руската инвазија на Украина. Таа се присети на самиот почеток, во раните утрински часови на 25 февруари, и опиша како ја разбудил „штракаат“.
„Не сфатив веднаш дека се работи за експлозија. Не ми беше јасно како воопшто може да биде експлозија. Мојот сопруг не беше во кревет“, изјави Олена Зеленска за Vogue.
Кога станала од кревет, го видела својот сопруг, со кого се омажила во 2003 година, облечен како и обично, но не ни била свесна дека ова е последен пат да го види во тоа издание, барем некое време. „Оттогаш тој секогаш е во воена облека. „Почна.“ Тоа е сè што ми рече тогаш“, откри првата дама на Украина, додавајќи дека тогаш имало „конфузија, но не и паника. Нејзиниот сопруг ја советувал „да ги собере основите и документите“, а таа чекала тој да даде повеќе детали. Таа откри и дека таа и нејзиниот сопруг веќе разговарале за се со нивните две деца, 17-годишната Олександра и 9-годишниот Кирил.
„Децата гледаат сè“
„Не треба ништо да им објаснувате на децата. Таа гледа сè, како и секое дете во Украина. Се разбира, ова не е нешто што децата треба да го гледаат – но децата се многу искрени и фер. Не можете ништо да сокриете од нив. Затоа, најдобрата стратегија е вистината. Разговаравме за се со ќерка ми и син ми. Се обидов да одговорам на нивните прашања“, рече Олена и додаде: „Многу зборуваме, затоа што е важно да кажеме што нè боли, не треба да молчиме и да го држиме за себе – тоа е докажана психолошка стратегија. Работи“, објаснува тој.
Зеленска неодамна напиша во францускиот весник „Ле Паризиен“, заблагодарувајќи им се на првите дами на другите земји и на „сите Европејци“ за помошта на украинските бегалци кои избегаа од војната.
„Војната веднаш влијаеше на тоа што го поврзавме јавното и приватното. И тоа веројатно беше кобната грешка на тиранинот кој не нападна. Сите сме прво Украинци, а потоа се останато. Сакаше да не подели, да не разбие, да предизвика внатрешни конфликти, но тоа е невозможно со Украинците. Кога еден од нас е мачен, силуван или убиен, чувствуваме дека сите сме мачени, силувани или убиени. Не ни треба пропаганда за да чувствуваме граѓанска свест и да се спротивставиме. Токму тој личен гнев и болка што сите ги чувствуваме веднаш ја активира жедта за акција, за отпор кон агресијата, за одбрана на својата слобода. Секој го прави тоа најдобро што може: војници со оружје во рацете, наставници кои продолжуваат да предаваат, лекари кои спроведуваат сложени операции додека нападите се во тек. Сите станаа волонтери – уметници, ресторани, фризери – додека варварите се обидуваат да ја заземат нашата земја. Видов дека кај нашите деца ги буди најдлабоките патриотски чувства. Не мислам само на моите деца, туку на сите деца на Украина. Ќе прерасне во патриоти и бранители на својата татковина“, рече Зеленска.
„Со Володимир комуницираме само по телефон“
Таа откри и дека на почетокот на инвазијата немало време за емоции. „Потребно беше да се грижиме за децата, за нивните емоционални состојби. Затоа се обидов да бидам самоуверен, насмеан, енергичен, објаснувајќи им дека треба да се симнам во подрумот и зошто не можам да го запалам светлото. Се обидов оптимистички да одговорам на нивното прашање: „Кога ќе го видиме тато?“ Им реков: „Наскоро.“ Во тие први денови се надевав дека можеби ќе можеме да останеме со него. Но, Кабинетот на претседателот стана воен објект и на мене и на моите деца ни беше забрането да престојуваме таму. Добивме наредба да се преселиме на безбедно место – ако сега воопшто е можно да се најде безбедно место во Украина… Оттогаш, со Володимир комуницираме само по телефон“, рече Олена Зеленска.
Таа, исто така, откри дека Украинките живееле мирни, модерни животи – како што живеат читателите на Вог. Всушност, Украинките биле читатели на Вог, бидејќи постои и украинска верзија на тоа списание. „Тие не подготвија нуклеарни засолништа поради ракетните напади. Сите Украинци престанаа да се чувствуваат безбедни. Моравме да научиме како да ги собереме нашите најблиски што е можно побрзо кога ќе го слушнеме звукот на сирената и да избегаме во подрумот што е можно побрзо“, додаде таа.
Веќе на третиот ден од руската инвазија на Украина, во прифатилиштето се роди едно дете. „И откако илјадници жени мораа да се породат во засолништа, бидејќи видовме што може да се случи со породилиштата како онаа во Мариупол, која беше бомбардирана од Русите. Имаме проблем и со лекувањето на децата, особено оние со тешки болести. Со вакви деца во болници живеат мајки и баби со месеци. И сега ќе требаше сите да ги носиме на лекување во странство. Жените мораа да ги напуштат окупираните области, како што е Тиква, ризикувајќи ги своите животи за време на отворен оган, заедно со децата и постарите лица. Често мораа да одат пешки, без мажи, бидејќи окупаторите не сакаа да ги пуштат мажите“, изјави Олена.
